اشعار

آقا سـلام، روضـۀ مـادر شروع شد            باران اشک های مکـرر شروع شد
آقـا اجـازه هـست بخـوانـم برایـتـان            این اتفـاق از دم یک در شروع شد

با "محبّت" آمدی، صید کـمندم کرده‌ای           با هـمین ترفـند سـاده، پـایـبـندم کرده‌ای

بی‌بهاتر از همه هستم ولی با لطف خود           در میان عـاشـقـانت ارجـمنـدم کرده‌ای

در خانه کیست تا که مرا یاری‌ام کند؟            با این هـمه گـنـاه و خـطا یـاری‌ام کند
گفتم دخیل حضرت صاحب زمان شوم            گـفـتـم قـسم به فـاطـمـه تا یاری‌ام کند

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چه می‌شـود آیـی            ببین که کاسۀ صبرم ز غصه لبریز است

پـای دعـایم با گـنـه زنجـیـر گـشتـه            «آقا بیا» هایم چه بـی‌تـاثـیر گـشتـه

من خواب دیـدم مـاه پشت ابر مانده            خوابم به هجر روی تو تعبیر گشته

حال و احوال دلم بدجور طوفانی شده            غیبت جان کاه تو آقا چه طولانی شده

می‌رسد فصل بهار و ای بهـار من بیا            از غـم دوری تو این دیده بارانی شده

دلهـا شده دوبـاره پـريـشان مـادرت            آقا بيـا به مجـلـس ما جـان مـادرت

روزیِّ فــاطـمـيـۀ مـا را زيـاد كـن            دست شماست سفرۀ احسان مادرت

امـسـال هـم نـوکـر حـسـابـم کـردی آقا            بـد بــودم امّـا انــتــخــابــم کــردی آقـا

در مـجـلـس روضـه مرا هـم راه دادی            یک بـار دیـگـر مـسـتـجـابـم کردی آقا

این جـمـعـه هم گـذشت بدون زیـارتـی            یـا ایّـهـا الـعـزیــز نـگـاهـی، عـنـایـتـی

سائـل منـم چگونه نـگـاهم نمی کـنـی؟            سلطان تویی کجا ببرم عرض حاجتی؟

با گریه مأنوسم نه یک ماه و دو ماهی            شـد گــریــه ام بـاب فـیـوضـات الـهـی

هر روز و شب کارم سلامِ برحسین است            با این امـیـدی که کنی سـویـم نـگـاهـی

بـیـدار نشد این دل غـفـلـت زده تا چند            هشدار بر این دیدۀ حسرت زده تا چند

از نفسِ خطاکـار و ز ابـلـیسِ جـفـاکار            تبریک بر این قلب مصیبت زده تا چند

تا فکر و ذکر من همه دیـدار دلبـر است           من در میان جمع و دلم جای دیگر است

من در میان جمع و دلم سمت سامراست           آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است

مـا ســائـلـیـم و نـوکـریـت آبــروی مـا            یا ایـهـا الـعـزیـز نظـر کن به سوی ما

تا کی بـرای نـافـلـه هـای سحـر گـهـی            با خون دل شود دل شب ها وضوی ما

من در پـنـاه چـشـم هایت سـرفـرازم            از این که آقـای منی بر خود بـنـازم

بـاشـد تـمــاشـایـی مـنـاجــات دل من            بـا نـم نـم گـریــه بـود راز و نـیــازم

برای آمـدنت گر چه چـشـم دنـیا هست            به خـاك پا مگـذاری كه دیـدۀ ما هست

اگر چـه بـاز گـذشت و نیـامدی امروز            دوباره وعده به دل میدهیم، فردا هست

آهـت اگـــر دامــان آدم را بـگــیــرد            آتـش تــمـام اهـل عــالــم را بـگـیـرد

آن روز غیر از دست هایت نیست دستی            که بـاز هم از لطف دستـم را بگـیرد

آمـد مــحــرّم عــلــی و مـاه فــاطــمــه            آتـش گـرفـتـه جـان تـو از آه فــاطـمـه

با ذوالفقارِ خـون جگر خورده در نیام            باز آی خـون فاطمه خـونـخـواه فاطمه

کم می خـوریم غـصۀ دنیـای بی تو را            با اینکه می کـشیم نفس های بی تو را

امروز هم بـدون تو بر ما گذشت کاش            فکـری کنیـم غـربت فـردای بی تـو را

پس مـزن یـار مسیـحا دل بـیـمـار مـرا            آنـقـدر گـریـه کـنـم تا بـخـری بـار مرا

قدر یک عمر فقط گـریه بدهکـارم من            کـرمی کـن بـپـذیـر عـمـرِ بدهکار مرا

یـگـانـه حامی خـون خـدا، بنفسی انت           !سـلالـۀ سـرِ از تن جــدا، بـنـفسی انت!

بیا که می‌گـذرد قــرن‌ها هـنــوز دهـنـد           تو را هماره شهـیدان نـدا، بنفسی انت!